chińskie malarstwo
chińskie malarstwo, gałąź sztuk plastycznych zajmująca wraz z kaligrafią uprzywilejowaną pozycję w Chinach. Charakteryzuje się brakiem światłocienia i perspektywy poziomej zastąpionej perspektywą pionową o wysoko umieszczonym horyzoncie lub perspektywą powietrzną.
Podstawowe formy malarstwa chińskiego stanowią malowidła ścienne, obrazy na zwojach (jedwabiu, papieru), malowidła na wachlarzach, parawanach i płytkach bambusowych oraz lace, kartki z albumów malarskich wykonane tuszem i farbami wodnymi. Chińska technika malarstwa wodnego nie pozwala na żadne zmiany ani poprawki. Wymaga doskonałego opanowania techniki, pewności i szybkości w odtwarzaniu scen uprzednio ukształtowanych w wyobraźni artysty. Artysta maluje obraz z pamięci dążąc do ukazania określonej idei oraz nastroju czy myśli towarzyszących mu podczas tworzenia.
W tradycyjnym malarstwie chińskim nie odtwarzano bezpośrednio modelu, nawet jeśli ukazywano konkretny obiekt, lecz dążono do symbolicznego przedstawienia wewnętrznej istoty przedmiotu. Rozwinęło ono wiele stylów i technik, z których wyróżnia się dwie podstawowe: technika starannego pędzla (gong bi), charakteryzująca się precyzyjnym
stylem malowania o wyrazistych konturach i technika malowania idei (xie yi) – spontaniczna, swobodna maniera nieregularnych plam.
Obrazy chińskie bardzo często posiadały podpis i pieczęć artysty czy też kolejnych jego właścicieli, a także artystycznie wykonaną inskrypcję. Tradycyjne malarstwo chińskie uprawiane jest w Chinach do czasów obecnych.
« Back to Glossary Index
