caravaggionizm
formuła stylistyczna w malarstwie barokowym, wprowadzona i rozwinięta ok. 1605-40 przez włoskich kontynuatorów i naśladowców Caravaggia:
w Rzymie – B. Manfredi, C. Saraceni,O. i A. Gentileschi;
w Neapolu – Caracciolo i J. Ribera.
Caravaggionizm rozprzestrzenił się ok. 1620 w niemal całej Europie (Holandia – H. der Brugghen, G. Honthorst, D. van Baburen; Flandria – Th. Rombouts; Francja – Valentin de Boulogne, S. Vouet, G. de La Tour; Hiszpania – F. Ribalta; Niemcy – J. U. Loth). Oddziałał także na wielu wybitnych artystów baroku (P. P. Rubens, J. Lievens, Rembrandt, D. Velazquez, F. de Zurbaran).
Cechy obrazu caravaggionistycznego: silny światłocień z intensywnym snopem światła, neutralne ciemne tło, postacie ujęte najczęściej w półfigurach lub w 3/4, ukazane na bliskim planie, silne stłoczenie kompozycji, iluzjonizm w oddaniu faktur i materii przedmiotów i ciał, dramatyczny patos i dynamiczność kompozycji.
« Back to Glossary Index
